پدر و مادر با اینکه چیزی در وجودشان فریاد می زند که این داروی سفید کوچک نمی تواند کودک شان را همانند سایر بچه های دو ساله ای که در پارک بازی می کنند، بلبل زبان کند، اما گاهی برای احترام به بزرگ ترها و زندگی بهتر فرزندانشان داروی تجویزی را خام و یا پخته به فرزندشان می خورانند.
کم کم اظهار نظرها در مورد اینکه چرا این اتفاق افتاده و کودکشان کم حرف می زند یا اصلا حرف نمی زند، آغاز می شود، به جرات می توان گفت این فصل نخست داستان تمام خانواده هایی است که صاحب فرزند اوتیستیک هستند.
یک روانپزشک چطور می تواند به پدرو مادری که نگران است چرا کودکش حرف نمی زند، بفهماند که صاحب کودکی است که تمام زندگیش را نیاز به آموزش دارد که اگر دیر به فکر بیافتد تا جایی که کودکش همانند یک انسان عقب مانده ذهنی شدید و یا حتی بیشتر از او تنزل می یابد.
حالا اگر والدین با قبول این بیماری بخواهند از همان اوان کودکی به درمان کودک خود بپردازند، باید از اقشار ثروتمند جامعه باشد تا بتوانند هزینه درمان و توانبخشی فرزندان خود را بپردارند چرا که به جز چند بیمه تکمیلی ، بیمه های دیگر کشور هیچ هزینه ای برای توانبخشی بیماران اوتیستیک بر عهده نمی گیرد.
** اوتیسم چیست؟
اوتیسم معمولا در دوران شیرخوارگی یا چند ماه و چند سال اول زندگی بوجود می آید و با طی شدن مراحل رشد، این بیماری نیز به تدریج یا ناگهانی رشد می کند و باعث متوقف شدن رشد عاطفی و اجتماعی کودک می شود.
اوتیسم (Autism) نوعی اختلال رشدی که با رفتارهای ارتباطی ، کلامی غیرطبیعی مشخص می شود.
علائم این اختلال در سال های اول عمر بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است.
این اختلال در پسران شایع تر از دختران است و وضعیت اقتصادی ، اجتماعی ، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز این بیماری ندارد.
این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تاثیر می گذارد و کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیرکلامی ، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی مشکل دارند.
زمانی که سن مبتلا بالا می رود، علایم یکی پس از دیگری خودش را نشان می دهد، کودکی که به سن مدرسه رسیده و دچار اوتیسم است نمی تواند به راحتی رابطه دوستانه برقرار کند یا با کودکان هم سن و سال خود بازی کند.
بیمار حتی از نظر اجتماعی خیلی ناتوان است، آنها مانند کودکان دست و پا چلفتی هستند، ناتوانند و حرکاتشان هماهنگی ندارد، احساس همدلی با هم کلاسی هایشان ندارند و ارتباط خوبی با آنها برقرار نمی کنند و وقتی به اواخر نوجوانی می رسند حتی اگر بیشترین پیشرفت درمانی هم داشته باشند، روش مناسب برای برخورد و ابراز علایق، هیجانات و احساسات به دیگران را ندارند و برقراری دوستی در آنها به سختی انجام می شود.
این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می سازد و در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می شود.
حرکات تکراری ( دست زدن ، پریدن ) پاسخ های غیرمعمول به افراد ، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییرات، حساسیت غیرمعمول در مقابل حواس پنجگانه ( بینایی ، شنوایی ، لامسه ، بویایی و چشایی ) از علائم این بیماران مبتلا به اوتیسم است.
متاسفانه تعداد کودکان شناسایی شده بالاتر از میانگین جهانی است و این در حالی است که سالهای گذشته این آمار بسیار کم بود و به چشم نمی آمد که البته هنوز تمامی اطلاعات برای ارائه آمار نهایی جمع آوری نشده اند.
پیش از این فقط کودکان بالای ۶ سال بررسی می شدند که تشخیص دیرهنگام منجر به عقب ماندگی ذهنی و حضور آنها در مدارس استثنایی خواهد شد.
با توجه به افزایش آمار مبتلایان به اوتیسم، علاوه بر تقاضای نگهداری از آنها در مراکز روزانه، با تقاضا برای مراکز شبانه روزی نگهداری از مبتلایان به اوتیسم روبرو شده ایم که بی سابقه است.
در حال حاضر متقاضی 32 مرکز روزانه برای نگهداری از مبتلایان به اوتیسم در سراسر کشور هستیم.
